Hoe gaan vogels om met extreme weersomstandigheden? Als je goed om je heen kijkt, zie je dat vogels zich prima aan kunnen passen aan ongewone weersomstandigheden. Het zal de overlevingsdrang in combinatie met instincten zijn die ervoor zorgt dat vogels barre tijden doorkomen. Storm, hitte en mist zijn denk nog de mist vervelende extreme weersituaties waar de vogels mee te dealen hebben, maar vorst, sneeuw en ijzel zijn wel de dodelijkste weervormen die je je kunt voorstellen.
Zo zag ik vrijdagochtend een ijsvogel op een tak zitten naast de schaatsbaan in de Oranjepolder. De vogel zat daar bij een van de laatste stukjes open water in de polder. De rest van alle sloten en plassen was voorzien van een dun laagje ijs wat er voor zorgde dat de ijsvogel niet bij zijn geliefde en o zo
 |
| Zou deze ijsvogel strek genoeg zijn? |
noodzakelijke voedsel kon komen. Hij kan het wel proberen om er doorheen te duiken maar dat zal hem niet meer dan een flinke koppijn en een kromme snavel opleveren. Deze ijsvogel bleef tot op het laatste moment zitten en vloog pas op toen ik hem tot op amper drie meter was genaderd. Hij maakte dan een korte vlucht van een meter of tien en wachtte weer tot ik er weer was en zo herhaalde zich dat een keer of acht. Veel onnodig verspilde energie waar hij die dag wel eens last van kan hebben gehad. Geen voedsel en toch het kacheltje laten branden op gemiddeld veertig graden houd je niet lang vol. Vogels hebben een hogere lichaamstemperatuur dan mensen. Als wij een lichaamstemperatuur van veertig graden hebben, liggen we te rillen en te ijlen in bed.
Zaterdagochtend maakte ik weer een ander fenomeen mee, ijzel. Hoe gaan de vogels daar mee om? Ik speurde in de polder naar vogel activiteit om te kunnen zien wat ze nu deden om ijsvrij te blijven. De eenden zwommen in een groot wak in Het Kromgat en het leek erop dat zij vooral in beweging bleven om ervoor te zorgen dat het water niet dichtvroor. Ze leken geen last van de ijzel te hebben, op zijn tijd een keer flink schudden en de rommel was weer voor even verdwenen. Reigers zitten ineengedoken langs de bevroren slootkanten en verstoken zo weinig mogelijk energie. Normaal gesproken waren ze allang opgevlogen maar nu wint de winst van de energiebesparing het van de angst voor ons mensen. De waterhoenen kunnen als geen andere vogel zomaar compleet uit het gebied verdwijnen, daar waar ik dagelijks groepjes van tien en twaalf hoentjes zag, zit nu helemaal niets meer. Ik vermoed dat zij een goed heenkomen in de rietkragen zoeken en wachten op betere tijden. Meerkoeten zijn de echte bikkels van de ijzige polder, ze scharrelen in het gras en wroeten in de sneeuw en ijzellaag op zoek naar brandstof voor het motortje en ook zij schudden een keer om het verenpakje schoon en droog te houden.
Kortom, elke vogel heeft zijn eigen manier om met extreem weer om te gaan, de zwakkere vogels zullen het niet redden als dit weer lang aanhoudt maar dat hoort ook zo. De natuurlijke selectie zorgt uiteindelijk voor het voortbestaan van de soort. En zo is het nu eenmaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten