Jonge Ransuil(2)

jonge Ransuil, 14 juli 2015

Afgelopen weekend schrok ik me wild. Juist nu, en anders nooit, besloot de achterbuurman wat klimop weg te snoeien en ook maar even wat overstekende takken van onze boom weg te knippen. Zijn goed recht overigens.

Maar wat hij niet wist en ik hem ook niet wilde vertellen, om zoveel mogelijk rust te bewaren in onze tuin, was dat daar overdag onze Ransuil verbleef. Die was zich natuurlijk rot geschrokken en in blinde paniek vertrokken. Wie weet waar naar toe en als er maar niets vervelends met hem is gebeurd, dat speelde ons door het hoofd.

 In het begin was ik ook best wel boos want wie gaat juist nu snoeien? Naarmate de dag verstreek en er in geen velde of wegen een Ransuil was waar te nemen beruste ik in het feit dat we onze uil kwijt waren. Op een gegeven moment had ik ook zoiets dat het zo goed was. Het was toch veel beter dat hij ergens rustig in een boom zou zitten, zo’n beestje hoort toch niet in een woonwijk met alle verstoringen van dien(barbecueën, examenfeestjes, kinderen in zwembadjes, Kärchers die op volle toeren terrassen schoonspuiten snoeiende buurmannen).

Het was leuk, we hebben enorm genoten van zijn aanwezigheid, ik heb mooie aandenkens, veren, braakballen, foto’s en herinneringen. Wat wil ik nog meer? Wie kan zeggen dat hij een kleine maand een jonge Ransuil in zijn tuin heeft zien opgroeien? Mooi toch?

De volgende ochtend liep ik in alle vroegte, inmiddels uit gewoonte de tuin in. Toch nog even in de boom kijken en wat er toen gebeurde is ongelooflijk. De haartjes op mijn armen gingen overeind staan, de rillingen liepen van mijn nek naar beneden over mijn rug want hij zat er weer. Hij was gewoon teruggekomen naar zijn oude stekje en keek mij aan alsof er niets was gebeurd. Elke dag zie ik hem weer, hij zit op dezelfde tak en ’s-Avonds om 22.34 uur vliegt hij in de schemer, geruisloos naar de polder voor de muizenjacht.

Fijn, als alles weer zijn gangetje gaat.