De afgelopen weken hebben we de “gewoontes” van onze Ransuil aardig in beeld gekregen. En ja, (voor ’t gemak zeg ik, dat het een hij is) hij is nog steeds bij ons in de tuin aanwezig. ’s-Avonds, stipt om 22.40 uur vertrekt hij richting polder. Het tijdstip van vertrek is iets vervroegd maar dat klopt natuurlijk ook met het ondergaan van de zon, wat nu ook dagelijks vervroegd. Het is mooi om te zien dat hij dat zelfs zonder horloge zo stipt doet. Wij zijn hier inmiddels zo aan gewend geraakt en zitten ook stipt om 22.30 uur in onze tuinstoelen, die wij voor het gemak “de tribune” noemen.
’s-Morgens als ik opsta, is het eerste wat ik doe, de tuin inlopen en kijken of hij veilig is “thuisgekomen”. Altijd weer spannend. Ik kijk hem dan aan, zeg goeiemorgen en laat hem verder met rust, ik zie ook dat hij wat breder en forser wordt, de braakballen zijn inmiddels drie keer zo groot, dus hij eet goed, poept trouwens ook goed want de hoefbladeren onder de boom zijn door hem vooral wit geschilderd. Regelmatig kan ik een mooie veer rapen die ik weer zorgvuldig opberg, als aandenken als straks de dag komt, dat hij ons verlaat. Dat zal pijn doen want je hecht je toch aan zo’n beestje niet waar?
Ik vermoed dat hij nu zo’n drieënhalve week in onze tuin verblijft en dat onze boom zijn “slaapboom” is. Zeg maar dat het zijn thuisbasis is. Hij vertrekt elke avond naar de Oranjepolder om te foerageren, om al dan niet zelf gevangen prooien te verorberen. Een jonge Ransuil is, nadat hij is uitgevlogen, nog zo’n 3 a 4 maanden afhankelijk van zijn ouders. Dus dat is me nog niet 100% duidelijk hoe dat met onze uil zit, jaagt hij zelf achter de muizen aan of zoekt hij zijn ouders op voor een makkelijk maaltje?
Als hij onze Acacia als “thuis” beschouwt, zouden we nog wel eens een hele poos plezier van hem kunnen hebben, en daar hopen we dan ook een beetje op. Als ik weer wat leuke Ransuilen gewoontes ontdek zal ik die weer melden.
 |
| verschillende braakballen |
 |
| (souvenir) veertjes |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten