Veelvraten.

meeuwen duiken op stukken toegeworpen makreel.

Dat een meeuw een flinke schrokop kan zijn, dat wist ik al. Ik had meeuwen in het voorjaar al eens een ei uit een nest zien wegkapen, een eendenkuikentje zien pakken en opeten en de afgelopen weken op zee meermaals grote stukken vis zien opschrokken. Die beesten weten er wel weg mee en zijn niet erg kies-keurig of het nu mantelmeeuwen of zilver-meeuwen zijn, geelpoten of pontische zijn, het zijn beesten waar je als klein vogeltje voor uit moet kijken.
Maar dat meeuwen echte roofvogels zijn, heb ik eigenlijk de afgelopen twee weken pas goed van dichtbij meegemaakt. Twee weken geleden zag ik op volle zee, zo'n dertig kilometer voor de kust van Scheveningen, een mantelmeeuw een laagvliegende koperwiek uit de lucht plukken en heelhuids naar binnen werken.

zie hier maar eens veilig langs te komen.

Het beestje volgde de kustlijn op weg naar het zuiden, hij was op trek en had al een paar duizend kilometer achter de rug toen het noodlot toesloeg. De mantelmeeuw slikte de vogel gewoon levend en wel, met veren en al door.

Vandaag kwam daar nog zo'n spectaculaire actie bij. Op de zeedijk bij Westkapelle zag ik de meeuwen van alle soorten in alle kalenderjaren voorbij vliegen, op zoek naar een hapje eten. Dat gaat vrij rustig, ze speuren de kustlijn en zeedijk af en duiken naar beneden als ze iets eetbaars vinden.

Zo op het oog niets bijzonders, tot het moment dat plotseling meerdere meeuwen de vleugelslag versnelden en achter een kleine vogels aangingen. Het leek wederom om een lijster-achtige te gaan. Wat beter gekeken, bleek het om een stormvogeltje te gaan, een zeldzaam vogeltje dat door de krachtige noordnoordwesten wind naar onze kust was geblazen.

De meeuwen achtervolgden de vogel en kregen hem ook te pakken, werd aan de vleugel vastgepakt en meegetrokken. Het leek einde oefening te worden voor dit stormvogeltje. Ik had met hem te doen en schreef hem met pijn in het hart al af. Treurig want het was mijn eerste stormvogeltje ooit.
Tot een oplettende vogelaar riep, "hij is los, kom op jongen, maak dat je wegkomt, je kan het." Het klinkt misschien gek maar ik was oprecht blij en stak mijn vuist in de lucht. 1-0 voor mijn eerste stormvogeltje.

Een onstuimig zeetje, precies wat de vogelaar graag ziet.