De polderkanarie

kijk, dat is nog eens een strenge polderkanarie

Groenlingen, 't lijken wel kanaries, zo mooi zijn deze vogels in het broedseizoen. De mannetjes verkleuren in het voorjaar van een matte olijfgroene vogel naar een bijna fel geelgroene kanarie-achtige vogel. En wat ook opvalt, is de toename bij ons in de wijk aan de rand van de Oranjepolder. Nooit eerder zaten er zoveel. Op een gegeven moment zaten er wel twaalf in de achtertuin, weliswaar aangelokt door het dagelijkse portie zonnebloempitten, maar toch. Het zijn er flink meer dan andere jaren, het gaat gewoon goed met deze zaadeter.

De groenling met zijn zware snavel, echt geschikt om flinke zaden te kraken en te pellen is een slechte zanger. Wat dat betreft kan ik hem slecht vergelijken met een kanarie, laat staan met een waterslager die prachtige klanken kan voortbrengen. Nee de groenling lijkt op een rokende, whisky drinkende zanger op leeftijd die al rochelend en reutelend 's-avonds laat tegen sluitingstijd een oubollig liedje ten gehore brengt. Zwaar krassend en snerpend hoor je hem in de wijk, de stoorzender tussen alle mooie liedjes van merels, zwartkoppen, zanglijsters, heggenmussen, winterkoninkjes en vinken.

Toch staat deze vogel bij mij hoog aangeschreven, dat komt dus niet vanwege zijn zang maar door zijn prachtige kleur en, wat je niet direct opvalt en alleen maar ziet als je wat langer naar hem kijkt, zijn uitstraling en gelaatsuitdrukking. Hij heeft zogezegd een attitude, bijna arrogante blik die ik wel wat vind hebben. Daar waar de vink, familie van de groenling een liefelijk vogeltje is, ook mooi is en beter kan zingen, bescheiden blijft, durft deze waardeloze zanger zich deze arrogante houding aan te meten en dat kan ik wel waarderen. Hoewel de zomer nog maar net begonnen is, kijk ik al stiekem vooruit naar de winter en hoop met een kilootje of vijftien zonnebloempitten de groenlingen weer aan mijn achtertuin te binden. Zingen hoeven ze voor mij niet, nee daar maken ze mij niet blij mee.

De groenling voelt zich in deze snelle veranderende wereld wel thuis. Hun natuurlijke omgeving zoals bosranden en lage struikachtige begroeiingen verdwijnen steeds meer, de groenling reageert daar weer snel en adequaat op, ze pakken hun biezen en verkassen naar gebieden die beter aansluiten bij hun behoeften.

Cultuurlandschappen zoals stadsranden, parken en tuinen worden hun nieuwe domein. Geen probleem hoor, ze gedijen er uitstekend. Kijk maar eens naar de aantallen ontwikkeling want vanaf 2000 maakt de groenling een niet te stuiten opmars door. Zo zie je maar dat een veranderende oorspronkelijke biotoop niet altijd slecht hoeft te zijn. Vraag ik me gelijk af wat er gebeurd zou zijn als de groenling dat tientallen jaren geleden al had besloten. Hoeveel zouden er dan wel niet in onze buurt rondhangen?

Wil je meer weten van deze geelgroene volkszanger, klik dan op de link;
http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/70