Goud zoeken in Surea

een goudhaantje weegt tussen de 4 en 7 gram!

Vandaag maar weer eens buiten de Oranjepolder vogels gaan kijken, want als het broedseizoen zo op z'n end loopt, wordt het daar toch wel erg stil. Op naar de andere kant van Oosterhout, van de kleigronden in het Noorden naar de zandgronden in het Zuiden om goud te zoeken. Want we zitten hier niet voor niets op de "naad van Brabant" de grens van zand en klei. En op de zandgronden ligt de boswachterij Dorst, een mooi uitgestrekt gemengd bosgebied met naald- en loofbomen. En een mooi groot oud beukenbos, leemputten met glashelder water en  zandverstuivingen.

Goud zoeken en vinden of liever gezegd, goud horen want goud in de bossen zien, is en blijft altijd lastig. Ik heb het natuurlijk over de goudhaantjes en goudvinken. Goudhaantjes zitten hoog in de naaldbomen en laten zich vrijwel nooit goed bekijken. Heel soms heb je het geluk dat ze nietsvermoedend wat lager bij de grond komen en zich laten bekijken. In de bossen van Surea, in de boswachterij Dorst zitten er genoeg, net als vuurgoudhaantjes. Hun zang, die niet uitbundig is en ook niet echt hard klinkt, valt gewoon niet op als je er niet alert op bent. Ik hoorde de goudhaantjes vanmorgen goed op mijn wandeling naar de zandverstuiving en het voormalige natuurbad Surea. Ik heb echt mijn best gedaan om ze te ontdekken want dat is altijd leuker dan alleen op basis van een geluidje de vogel op de lijst te noteren.

Deze piepkleine vogeltjes wegen tussen de vier en zeven gram en stel dat ze van 24 karaats goud zijn, is zo'n goudhaantje toch mooi een eurootje of tweehonderd waard. Maar dat is een kletspraatje want als je zo'n prachtig vogeltje tegenkomt is dat een onbetaalbare ontmoeting en niet in geld of goud uit te drukken.

Bijschrift toevoegen

Op de terugweg vond ik opnieuw goud, deze keer de treurige zang van een goudvink. Deze onwaarschijnlijk mooie vogel die op basis van zijn voorkomen toch wel het vrolijkste lied zou moeten zingen, komt niet verder dan een treurig phhuuut, phhuuut. Een zeurend hees en onderdrukt kwelen. Heel herkenbaar. Ook deze vogel bleef uit mijn gezichtsveld en moest ik het opnieuw doen met alleen zijn geluid. Dat is wel als nadeel te noemen van de bossen ten opzichte van het open en wijds landschap van de Oranjepolder. Bij het vogelen in de bossen komt het dus veel meer aan op een scherp gehoor.

De goudvink aantallen blijven stabiel maar het verspreidingsgebied in Nederland is wel kleiner aan het worden. In Brabant blijft de goudvink goed vertegenwoordigd, hoe westelijker je komt hoe meer de aantallen afnemen of in het gebied zelfs volledig afwezig zijn. Goudhaantjes komen in de hele westelijke helft van Nederland in het geheel niet voor. Dit vogeltje is een echte bosbewoner net als zijn familielid het vuurgoudhaantje.

Wil je meer weten van deze bos juweeltjes, klik voor de goudvink dan op de link;
http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/56

en klik op de link voor alle info over de goudhaan; http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/54