Wilde soep eend

Het zachte strijklicht van de winterse ochtendzon, zorgt ervoor dat de kleuren niet flets zijn, maar mooi warm en diep van kleur. Vanmorgen kon ik ook weer genieten van dat zonnetje en dat was trouwens hard nodig want er stond een venijnige bries langs De Donge.


prachtig koppeltje wilde eenden


Wat mij deze ochtend opviel, was dat de grote groepen wilde eenden die in De Donge dobberden bijzonder "waaks" waren. Als ze mij ook enigszins opmerkten, kozen ze luid kwakend het luchtruim om een paar honderd meter verder, al skiënd op het wateroppervlak, te landen. En dat ritueeltje herhaalde zich keer op keer net zolang totdat ik ver genoeg van de oever verwijderd was. Ik vroeg mij af waarom deze over het algemeen zeer tamme watervogel zo bang was. Ik vermoed, omdat het een behoorlijke grote groep eenden is die hier eigenlijk alleen in de winter zit, dat hier nog de "echte" wilde eenden tussen zitten, misschien wel doortrekkers die even rusten en bijtanken, een zogezegde tussenstop maken.

In de groep zaten ook een paar "soepeenden". Ik moet zeggen dat ik een beetje moeite heb met deze naam en ik gebruik eigenlijk liever de veel sympathieker klinkende naam "parkeenden". Het beeld wat ik bij parkeenden heb, is een stuk vriendelijker, ik zie dan wandelende moeders met kleine kinderen voor me die met een zakje brood de eendjes aan het voeren zijn. Bij soepeenden is dat beeld heel anders, dan zie ik zo'n mooie woerd als hierboven, geplukt en wel op het aanrecht liggen, klaar om volgestopt te worden met kruiden en olie, klaar voor een uurtje sudderen in de hete oven. Een recept voor Canard a L'Orange in mijn blog opnemen gaat dan ook te ver. We hebben het hier dus over dezelfde vogel maar de naam roept dus een totaal verschillende beeld op. Ik hou het daarom voortaan toch maar op parkeenden.

Wil je meer weten van deze ouwe trouwe waggelaar, klik dan op de link;
http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/244