Winterse kost.

aalscholver in gevecht met een paling

Vogels kunnen als het om eten gaat niet erg kieskeurig zijn. Het bekendste voorbeeld is wel dat meeuwen en kraaien en zelfs ook ooievaars graag foerageren op vuilnisbelten. Maar ook op een wat frissere manier kunnen vogels soms niet kieskeurig zijn en dat heb ik de laatste weken een paar keer goed kunnen zien.

Afgelopen week zag ik daar ook weer zo'n prachtig staaltje van. Een vrouwtje nonnetje ving een flinke baars van een centimeter of tien, twaalf. Op zich is dat in hengelaars begrippen een klein ondermaats en onbeduidend visje maar in de bek van een nonnetje is dat een flinke maaltijd. En de vogel had er duidelijk veel moeite mee en je zag dat het nonnetje niet van plan was om deze buit op te geven. Een grote buit opgeven kan namelijk in deze tijd van strenge vorst en veel ijs een dodelijke beslissing zijn. Elke kans die je krijgt moet je verzilveren want het is zeer de vraag of je nog een tweede kans krijgt. IJsvogels en winterkoninkjes legden in de afgelopen weken het loodje. Wel 60% van de ijsvogels omdat ze door al dat ijs amper nog vis kunnen vangen en winterkoninkjes omdat ze ze zich onvoldoende warm kunnen houden.

ijsduiker met een platvis

Een week eerder zag ik ook nog zo'n ultieme poging om een buitenformaat vis te verorberen. Een ijsduiker met toch een flinke snavel had erg veel werk om een platvis klein te maken. Ook hij gaf niet op en bleef op de platvis inhakken en elk keer dook hij hem weer op om zijn sloperswerk te vervolgen. Uiteindelijk verdween de veel te brede vis in de keel en maakt zijn laatste reis naar het spijsverteringskanaal van de duiker. 

Jaren geleden zag ik iets vergelijkbaars in de Biesbosch toen een grote zilverreiger ook een platvis ving. Aangezien het hier geen zout water betreft moet dat welhaast een botje geweest zijn maar de zilverreiger met zijn gele dolk kreeg het niet voor elkaar om de platvis klein te maken en moest hij deze maaltijd voorbij laten gaan.

nonnetje met (doorgelikte)baars 

Dat hoefde de aalscholver in Westkapelle niet ook al dacht de dikke paling daar een paar keer anders over. Had de aalscholver de dikke paling net met veel moeite naar binnengewerkt, kroop de aalgladde paling weer naar buiten. Geen smakelijk gezicht maar wel spectaculair. Dat tafereel herhaalde zich een keer of drie en uiteindelijk kreeg de aalscholver zijn zin en kon hij ergens op zijn gemak de buit gaan verteren.

Zo zie je maar dat vogels soms onmogelijke vangsten niet op kunnen geven en er dan ook alles aan doen om de maag te vullen ook al lijkt het onmogelijk omdat de verhoudingen gewoonweg niet kloppen. Ik zie dat kleine nonnetje nog met die dikke baars in de weer. Dat maagje was wel heel erg opgerekt toen die baars er eenmaal inzat. Gelukkig voor het beestje want dat heeft toch weer een aantal dagen overleving opgeleverd.