Ik ben geen twitcher.

grijze wouw

Een mooie zeldzame vogel zelf ontdekken is voor elke vogelaar een hoogtepunt dat je nooit meer vergeet. De rosse franjepoot in de Bleeke Heide is mijn onvergetelijke hoogtepunt als vogelaar. Ik heb in de afgelopen jaren veel zeldzame en bijzondere vogels gezien maar meestal omdat de vogel al eerder was waargenomen door anderen. En dan er op afgaan en de vogel samen met een grote groep andere vogelaars op mijn lijst zetten, is toch anders. Ik voel mij dan meestal als een soort secretaris, ik noteer dan wat een ander heeft gezien. 

Dit soort waarnemingen zijn veel minder waardevol alhoewel ik natuurlijk wel enorm kan genieten van de bijzondere vogel in kwestie.

Jaren geleden werden we door iemand getipt dat vlakbij een goudlijster zat. De vogel werd niet gemeld op de bekende sites vanwege Corona zodat de vogelaars niet massaal toe zouden stromen. Aangekomen op de hotspot bleek dat wel heel veel mensen "stiekem" getipt waren. 

We stonden daar met nog tachtig andere vogelaars gespannen te wachten totdat de goudlijster uit de bosjes tevoorschijn kwam. Nadat we de vogel hadden gezien zijn we ook snel vertrokken want er was zo geen lol aan.

Ik ben dan ook geen twitcher zoals dat dan heet en vaak kom ik ook te laat op de plek waar de zeldzaamheid werd gezien. Ik heb in de vele jaren vogelen maar al te vaak gehoord "hij is net weg". Dat is ook en beetje mijn lijfspreuk geworden. Ik zit er niet mee en als het wel een keer lukt is dat meegenomen al is de euforie niet gigantisch. 

Zo zag ik laatst een grijze wouw, een prachtige vogel die alweer een kleine twee maanden in hetzelfde gebiedje zit. Je hoeft er geen moeite voor te doen om hem te zien en op de een of andere manier is dat een beetje saai. Ik doe de vogel daar absoluut mee tekort want de vogel ziet er prachtig uit. Nee, dan de rosse franjepoot, veel minder spectaculair om te zien maar met een vele, vele malen grotere voldoening.