Vogels naar 2017?

Als morgenavond het vuurwerk wordt aangestoken zitten de vogels nietsvermoedend diep in slaap op hun roest. Ik ben benieuwd wat dat enorme lawaai eigenlijk voor de vogels betekent? Het plotselinge geweld, de lichtflitsen en de drukgolven die in onze wijken overal vandaan komen, moet er wel voor zorgen dat veel vogels in blinde paniek opvliegen. Waar gaan ze dan naar toe? Ik geloof nooit dat vogels gewoon blijven zitten en doorslapen. Zien of horen doen we ze dan niet, terwijl ik daar de afgelopen jaren wel wat meer op let, voor zover dat dat met de nodige champagne achter de kiezen gaat.

radarbeeld van opvliegende vogels in Noord Holland
op oudejaarsavond tegen`24.00 uur

Ik denk dat we hier wel over verborgen dieren-leed kunnen spreken en denk ik maar aan dat korte termijn geheugen waar veel dieren niet veel aan hebben of wat bij veel dieren geheel ontbreekt. Toch kan een kortstondige heftige ervaring in het verdere leven wel degelijk impact hebben. Ik denk dan altijd maar aan onze hond die een keer op de mat bij de voordeur lag te slapen en een stapel folders op zijn kop kreeg. Dat hij die stapel op zijn kop kreeg is hij vrijwel direct vergeten, maar het geluid van de brieven- bus herinnert hem wel aan de schrikreactie die dat teweeg bracht. Dat geluid en die bijbehorende schokkende ervaring heeft hij vrijwel zeker in zijn lange termijn geheugen opgeslagen. Dat het daar opgeslagen is, komt door de herhaling van de sensatie van steeds opnieuw dat onverwachte geluid en de stapel papier die dan weer op de mat valt. Vervolgens scheurt hij nog steeds vrijwel dagelijks de post in repen en als hij er de tijd voor neemt maakt hij er confetti van.

Volgens mij werkt dat bij vogels ook zo, net als bij ons, de zoogdieren nauw verwant aan de vogels. Maar goed, hoe zit dat nu op Oudejaarsavond als om twaalf uur de fik er in gaat? Zo'n 5 miljoen overwinteraars en vele standvogels worden dan ruw verstoord en het kan niet anders zijn dan dat er ook schade aangericht wordt aan de vogelstand. In ieder geval, ondanks het voor vogels meest vervelende moment van het jaar, allemaal een heel mooi vogeljaar gewenst.
Wil je meer weten over deze brute verstoring van onze vogelwereld, klik dan op de link;
http://blog.oup.com/2015/12/new-years-eve-birds-exodus/

Niet alledaagse puttertjes

puttertje op een kaardenbol

Als vanzelfsprekend vliegen ook deze ochtend de puttertjes langs Het Kromgat van els naar els opzoek naar de zaadjes die in de proppen van de elzenboom zitten. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik er niet meer van opkijk, net als dat ik dat van de zwarte kraaien, meerkoeten en houtduiven in de polder niet meer doe. Ik kijk er niet meer van op want ze zijn er altijd en ik vind dat zo vanzelfsprekend dat ik zelfs langs deze vogels kijk, om te kijken of er nog vogels in de polder zitten. Niet goed te praten want alle vogels zijn bijzonder als je maar de nodige moeite neemt om ze goed te bekijken. Al is het dan niet meer voor hun uiterlijk maar wel dat je ze voor hun gedrag bekijkt en bestudeerd.

puttertje van Carel Fabritius 1654

Die puttertjes behandelen alsof ze alledaagse gewone vogeltjes zijn, dat verdienen ze zekere niet. Deze tropische verschijningen in ons koude polderlandschap maken deze donkere winterse dagen weer een beetje vrolijk. Vrolijk maar bedeesd kwetteren ze tegen elkaar en geven elkaar seintjes om naar de volgende boom te vliegen. Dit hechte clubje van bijna veertig vogeltjes zit vrijwel elke dag langs Het Kromgat. Ik kan ook bijna niet wachten totdat er een wat langere vorstperiode aanbreekt want ik weet nog goed van een paar jaar geleden dat de putters dan op het ijs, de gevallen zaadjes oppikken en uitzonderlijk goed benaderbaar zijn. Je kunt ze dan op een paar meter afstand bekijken en bezig zien. Vaak zitten er dan ook wat vinken, sijzen en groenlingen bij wat het kleurenplaatje compleet maakt. Want met name de mannetjes vinken en groenlingen zijn dan op hun mooist en passen goed bij de mooie puttertjes die allen tot de vinkachtigen behoren. Dat is trouwens ook goed te zien aan de wat dikke driehoekige snavel die uitermate geschikt is om zaden te eten.

zelfs in de schuur zag ik een puttertje

In deze wintergroepen worden de monogame paartjes gevormd die het komend voorjaar weer voor jongen gaan zorgen. En wat zeer in tegen-stelling is tot ons mensen, is dat de vrouwtjes de bouwwerkzaamheden aan het nest uitvoeren. Het mannetje brengt het bouwmateriaal naar het vrouwtje die daar een degelijk nestje van in elkaar zet. Is dat mannetje dan zo onhandig of is het een slimmerik die zich een beetje van de domme houdt en het vrouwtje het lastige constructiewerk laat doen? Het is wel zo dat de puttermannetjes vaak nestmateriaal voor hun eigen nest van vinken stelen en dat criminele gedrag past wel weer wat beter bij de mannetjes dan bij de vrouwtjes. Maar ze, die vrouwtjes, zeggen er ook niks van en pakken het nestmateriaal maar wat graag aan. Helers en partners in crime, dat is duidelijk.

Zou dat rood-zwarte maskertje dan toch een boevenmaskertje voor moeten stellen? Wil je meer weten van deze kruimeldieven, klik dan op de link;
https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/?vogel=171

Soortenjagen?

Soortenjagers ook wel twitchers genoemd, racen het hele land door om een nieuwe soort aan hun soortenlijst toe te voegen. Afvinken is het uiteindelijke doel. Toen ik pas begon met actief vogels kijken, vond ik dat ook leuk, een nieuwe soort aan mijn lijst toevoegen. De sperweruil in Zwolle, de ortolaan in de Biesbosch, de woestijntapuit in Kerkwerve, de steppekieviet in Liessel en een roodkopklauwier in Udenhout zijn een paar soorten die ik alweer een aantal jaren geleden aan mijn soortenlijstje heb toegevoegd.

Op de een of andere manier ben ik die scoringsdrang of die drive kwijtgeraakt. Het hoeft voor mij niet zo nodig, koste wat kost nieuwe soorten aan het lijstje toevoegen. Toch wil ik nog wel eens de kriebels krijgen om een nieuwe soort te zien maar dan gaat het er mij nu vooral om dat ik een bijzondere vogel gewoon in het echt wil zien. En dan moet hij wel een beetje in de buurt zitten, ik ga er geen tientallen kilometers meer voor rijden. Een van die soorten die ik graag eens wilde zien is de roodhalsgans. Deze bijzonder mooi getekende gans doet ons land elke winter wel ergens aan. Meestal in Friesland, de Wadden en Zeeland en soms elders in het land. 


fragment van een schilderij van
d'Hondecoeter

Tijdens de laatste vergadering van de vogelwerkgroep werd een roodhalsgans genoemd die alweer een week in de Zonzeelse polder rondhing. Pas afgelopen weekend had ik tijd om hem op te zoeken, de hele Zonzeelse polder en omgeving afgezocht, oost, west, noord en zuid maar geen roodhals. Wel werd er een gemeld in de Overdiepsepolder. Ik besloot om laat in de middag toch maar naar Waspik te rijden en het er op te wagen. Tienduizend ganzen is zelfs nog een voorzichtige schatting, zoveel zaten er in de velden. Begin er maar eens aan, ik had er dan ook geen vertrouwen in dat het mij zou lukken om deze roodhals er tussenuit te pikken.


verspreiding roodhalsgans

Maar het moet wel een klein wondertje genoemd worden, want binnen een minuut liep hij door het beeld van mijn telescoop. Prachtig getekend, wat kleiner dan zijn collega kol-, grauwe- en canadese ganzen, liep hij te grazen. Net te ver om te fotograferen en het was ook net iets te donker of een behoorlijke foto te maken. Maar hij is bijgeschreven op mijn lijstje, niet om dat lijstje langer te maken, maar gewoon omdat ik deze prachtige gans graag wilde zien en wilde genieten van zijn uitzonderlijk mooie voorkomen.

Wil je meer weten van deze zeldzame gans waarvan er wereldwijd maar 56.000 zijn, klik dan op de link;
https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/?vogel=185

Het aards paradijs.

Het aardse paradijs met de zondeval van Adam en Eva 

Zaterdag werd ik tijdens een indrukwekkende bijeenkomst met een geweldige presentatie van Paul J Smith over vogels kijken in het aardse paradijs, naar een schilderij van Jan Brueghel, weer herinnerd aan de prachtige schilderijen van Melchior d'Hondecoeter. Ik was een paar jaar geleden, met name erg onder de indruk van het schilderij "het drijvend veertje" van Melchior d'Hondecoeter, wat ik in het Rijks zag hangen. De schilder die in de zeventiende eeuw op een onnavolgbare wijze vogels wist te schilderen. Hij schilderde prachtige realistische verzamelingen van de vogels uit zijn tijd. Veel vogels kennen we nu gelukkig ook nog maar er zijn ook vogels bij waarvan ik wel eens denk, hoe en waar heeft hij deze vogels gezien en hoe heeft hij ze zo nauwkeurig kunnen schilderen? Vogels uit Afrika, Azië, Australië en god weet waar allemaal vandaan.

"het drijvend veertje" van d'Hondecoeter

Ik weet wel dat ook Melchior zich in de bijbel verdiepte en zich door de Bijbelse verhalen liet inspireren maar vanaf vandaag denk ik dat ook de prachtige schilderijen van Jan Brueghel daar een rol in hebben gespeeld. Brueghel schilderde namelijk ook prachtige exotische vogels en schilderde zelfs dezelfde bijzondere soorten zoals de kroonkraanvogel, geelkuif kakatoe en agapornis die resp. uit Afrika, Australië en Madagaskar komen. Maar om nu direct over plagiaat of kopieerwerk te spreken gaat mij te ver. Brueghel was alweer tien jaar dood toen Melchior in 1636 werd geboren en de kans dat hij deze bijzondere vogels in het echt ook allemaal te zien kreeg was dus aanzienlijk groter dan de eeuw ervoor toen Brueghel ze feilloos op het opgespannen linnen wist vast te leggen.

oa geelkuifkakatoe

Maar na vandaag kijk ik toch anders naar de schilderijen van Melchior, zitten daar ook de fabels, sympathieën en antipathieën in verwerkt zoals die in de schilderijen van Jan Brueghel verwerkt zitten? Ik heb daar vanmiddag nog een paar uurtjes aan gespendeerd om er iets in te ontdekken, maar ik vermoed dat daar de diepere betekenissen niet in meegenomen zijn. Morgen nog maar eens een poging wagen want het verhaal van zaterdag nodigt wel uit om wat scherper waar te nemen en laat dat nou ook een van de belangrijkste eigenschappen van een vogelaar zijn, scherp waarnemen! Neemt niet weg dat het adembenemend mooie schilderijen zijn zoals ze zijn en zoals ik in mijn blog van 1 februari van dit jaar over d'Hondecoeter al schreef, als "Het Rijks" dat prachtige schilderij ooit weg doet, dan houd ik mij zeker aanbevolen. Tsja, je moet wat te dromen hebben.

Los van al mijn gespeculeer kan ik iedereen oprecht aanraden om eens een kijkje te nemen op internet, er staan ontelbaar veel mooie doeken van Melchior d'Hondecoeter op. En wie weet ga je dan op een keer naar "Het Rijks" om te genieten van "het drijvend veertje" of van de 21 andere werken van Melchior. Welhaast een must voor een vogelaar.

Exoten in Nederland

zwarte zwaan in de Muggenwaard

In deze tijd, waarin heel erg veel vogels, en dan hebben we het al gauw over miljoenen vogels, vertrekken of ons land passeren om naar warmere en betere oorden te vliegen, zie je dat de "exoten" het hier wel erg naar de zin hebben. Die vertrekken dus niet. Opvallend is dat zij hier ook in de winter blijven hangen en niet naar warmere oorden vertrekken.

Ik zal er een paar noemen die ik de afgelopen weken gezien heb; fazant, casarca, nijlgans, cetti's zanger(horen roepen), grote canadese gans, zwarte zwaan en mandarijneend. Officieel zijn grote canadese ganzen en cetti's zangers geen exoten maar ze komen oorspronkelijk niet uit Nederland, de cetti's komt uit Zuid Europa en de canadees komt oorspronkelijk uit Noord Amerika. Bijzonder als je ook nog eens meeneemt dat juist deze vogels dus uit warmere streken naar hier zijn gekomen, je zou juist denken dat die met het eerste beste graadje vorst op de wieken gaan en het voor gezien houden. Maar niets is minder waar, zij blijven juist hier in dat koude kikkerlandje.

grote canadese gans in Surea

Al deze zogenoemde 'vreemdelingen`, hebben het in ons land geweldig naar hun zin. En de meesten planten zich hier ook nog eens succesvol voort. De aantallen nijlganzen en grote canadese ganzen overstijgen de verbeelding, in de Muggenwaard telde ik op een ochtend meer dan negentig nijlganzen, in de Willems- polder zelfs meer dan honderd nijlganzen en meer dan honderd-vijftig Canadezen. Dat zijn dus geen uitzonderingen meer. Ze zitten niet verspreid in de Biesbosch of in de polder maar wel gewoon als groep bij elkaar.

mandarijneend

nijlgans met jongen in Surea

Ik kan me ook zomaar voorstellen dat deze grote aantallen, andere inheemse soorten behoorlijk dwars kunnen zitten. Zoals nijlganzen die zelfs het lef hebben om het nest van een buizerd in beslag te nemen. Mandarijneenden en ook zwarte zwanen broeden succesvol in Nederland. Fazanten, ooit uitgezet voor de jacht, worden flink bejaagd en vormen geen probleem en al helemaal niet als voedsel concurrent voor andere akkervogels, want zo noem ik ze maar even voor het gemak. Al met al vind ik dat er wel wat meer beheer op mag komen, voor mij mogen deze soorten best blijven maar het moet niet gaan overheersen en dat doet het nu soms wel.

Piepers jassen

Piepers jassen of het verenkleedje van piepers.

graspieper vrouwtje

De trek van de piepers heeft zijn hoogtepunt alweer ruimschoots gehad. En wat was het toch weer verwarrend als een groep piepers over vloog. Zijn het nu allemaal graspiepers of zit er dan ook nog een waterpieper of meer tussen. Ik heb veel bewondering voor de vogelaars die dat onderscheid in een "split second" zien en of horen. Ik vind de geluiden sterk op elkaar lijken en in de vlucht is dat lastig van elkaar te onderscheiden, ze zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Er zijn zelfs vogelaars, en dan hebben we het over de buitencategorie en we moeten dat misschien wel het elitekorps onder vogelaars noemen, die dan in zo'n groepje ook nog een oeverpieper waarnemen. Ik ben in zo'n situatie dan allang afgehaakt en maak een diepe buiging voor zoveel kennis en kunde.

Ik verzin het bovenstaande niet en zag onlangs op de groeps-app van de Biesboschvogelaars zo'n berichtje voorbij komen; "graspiepers overvliegend, met 2 waterpiepers en een oeverpieper bij de Spieringsluis", luidde het bericht. Na dit bericht voelde ik mij een beginner, zeg maar een speler van de zaterdagamateurs van voetbalvereniging Oosterhout die vol ongeloof naar een onnavolgbare treffer van een Ajaxied kijkt.

graspieper man

In de afgelopen maand oktober en november heb ik echt moeite gedaan om piepers wat sneller te leren determineren. En ik moet zeggen dat het me langzaam aan wat beter afgaat. De waterpieper is gelukkig wat lichter en als het licht dan een beetje goed is, kun je ze daarop onderscheiden van de wat donkere graspieper. Zitten ze op de grond dan kom ik er wel uit, de lange oogstreep bij de waterpieper die tot voorbij het oog loopt geeft dan meestal wel uitsluitsel. Maar toch, in deze donkere dagen is het allemaal wel lastig.

De graspieper komt bij ons in het voorjaar en zomer niet zoveel voor, ze broeden met name in noordoost Nederland en in Zeeland. De waterpieper komt hier alleen na de broedtijd voor als wintergast en komt uit midden Europa en broedt in het geheel niet in Nederland. We zien deze vogel dus maar weinig en dat maakt het er niet gemakkelijk op. De oeverpieper is bij ons in de buurt helemaal een zeldzaamheid en ik kan nu uit mijn hoofd niet eens zeggen wat de verschillen met de gras- en waterpieper zijn. Als je hem wilt zien moet je echt naar de kust, de Wadden en de Delta en dan alleen in de winter want broeden doen ze in de bergen van midden Europa. En tot slot, en daar hebben we het dan maar helemaal niet over, heb je ook nog duin- en boompiepers.

Wil je meer weten van de pieper die hier het hele jaar voorkomt, de graspieper, klik dan op de link;
https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/?vogel=58



Sijsjes

foeragerende sijzen op berkenkatjes

Ik weet niet hoe het komt maar ik vind sijzen echte poldervogels. Vogels die in groepen van boom naar boom vliegen. De elzensingels afstruinen naar zaden en al kwetterend door de polder vliegen. Ze doorkruisen zo'n gebied met het grootste gemak meerdere keren per dag net als de grote groep putters die dat alweer een maand of meer doen. Toch ben ik dit jaar de sijzen op mijn dagelijkse ronde door de Oranjepolder nog niet tegengekomen maar wel in de boswachterij Dorst. De bossen van Surea waren gisterenochtend het toneel van een gezelschap sijzen van meer dan vijftig vogels groot. Ze lieten zich vooral horen en vlogen steeds opnieuw op, om na een kort rondje opnieuw in de top van een alleenstaande berk te landen. Geschrokken om niets.

Ik was wel blij met deze eerste ontmoeting van dit seizoen maar het voelde anders, ik had ze namelijk hier niet verwacht. Onterecht misschien, want broeden doen ze wel in de naaldbossen en niet in de polder. Andere jaren waren het vooral de groepen sijzen in de polder die voor de eerste ontmoeting in het winterseizoen zorgden. Sterker nog, ik ging juist naar de polder om sijzen te kunnen zien. Maar hier foerageren ze dus op berkenkatjes.

sijsje, mannetje

sijsje, vrouwtje

Het mannetje is prachtig geel gekleurd met een zwart petje en zwart sikje, her en der op het lichaam een donker veertje en een gevorkt staartje. Het vrouwtje is iets minder uitbundig gekleurd en is een beetje vaal geelgroen met een gestreepte grijze borst. Broeden deden zo tot 1970 niet in Nederland maar in de jaren erna tot nu toe neemt het aantal broedparen langzaam toe. Het gaat niet om grote aantallen maar een paar duizend zijn het altijd wel. Met name de Veluwe en Drenthe zijn de "hotspots" en zo sporadisch wordt ook in de Brabantse bossen gebroed.

Wil je meer weten van deze kleine wintergast, klik dan op de link;
https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/?vogel=197

Kleine zwanen nieuws

Gisteren had ik het vermoeden dat tussen de groep knobbelzwanen die in de Gecombineerde Willemspolder zat, ook een aantal kleine zwanen zaten. Het was net iets te ver weg om dat met de verrekijker goed waar te nemen maar de rechte nek van de rustende zwanen gaf mij goede hoop. Knobbelzwanen hebben een wat meer gebogen nek, een echte zwanenhals. De S-vormige afvoer onder een wastafel heet dan ook niet voor niets "zwanenhals".

Vanmorgen met de telescoop verwachtings-vol terug naar de plek en ja hoor, inmiddels waren er ook weer een aantal vogels bij gekomen en telde ik negentien volwassen kleine zwanen en maar een jonge kleine zwaan. De jonge kleine zwaan is asgrijs, dit in tegenstelling tot de jonge knobbelzwaan die bruin of wit is. De witte jonge knobbel is een Poolse kleurvariant.

volwassene exemplaar

jonge kleine zwaan

De constatering dat deze groep zwanen slechts een jong hadden meegebracht was een teleurstelling en bevestigde het nieuws van Wim Tijssen(van de nieuwsbrief "Kleine Zwanen Nieuws"), dat dit jaar opnieuw een slecht broedjaar was voor de kleine zwanen. Maar ik was desondanks toch weer blij dat ze terug bij ons in de polder zijn en ik kan er nu de komende drie maanden volop van genieten want in februari, hooguit begin maart, vertrekken ze weer naar de broedgebieden in Siberië. Een reis van vele duizenden kilometers die ze in etappes afleggen. Ze meer bezig met reizen dan met rusten en broeden want daar hebben ze net drie maanden de tijd voor. 
Afgelopen weekend, drie en vier december werden in Nederland alle jonge kleine zwanen geteld om zo een goed beeld te krijgen wat het percentage jongen is wat dit jaar in Siberië is uitgevlogen. Ik hoop dat er de komende dagen nog wat meer zwanen arriveren en dat we het aantal van tachtig negentig stuks en de nodige jongen van de afgelopen jaren weer halen. Vorig jaar nog zaten daar negentien jonge kleine zwanen bij, maar dat ziet er nu nog niet naar uit. En als het dan uiteindelijk toch nog goed komt, hoop ik ook nog de nodige geringde vogels te ontdekken en het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als de geelpoot van afgelopen jaar onze polder opnieuw bezoekt. Ik laat me de komende weken zeker horen als er nieuws is aan het kleine zwanen front.

En nog even iets heel anders, nog geen vijf jaar geleden maakten we mee dat in de Biesbosch een groep van meer dan tweehonderd kleine zwanen de winter doorbracht. Waar zijn toch die tijden gebleven? Ik weet wel dat de vogels zich meer concentreren aan het Veluwemeer, maar dat de teruggang hier zo snel gaat had ik niet verwacht.

Wil je meer weten van deze mooie witte verschijning, klik dan op de link;
https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/?vogel=112

Een ei hoort erbij, deel III

witte en ronde bosuil eieren

Er zijn vogels zoals ijsvogels die gewoon geheel witte eieren leggen, niks schutkleur. Waarschijnlijk is het niet nodig om eieren met een schutkleur te leggen. IJsvogels leggen hun eieren onbereikbaar diep in een aarden wal, dus waarom zou je die met een fantasierijk stippen of strepen patroon uitrusten? Uilen leggen niet alleen geheel ronde maar ook geheel witte eieren. Ook geen schutkleur, nergens voor nodig zou je zeggen, maar dat geldt niet voor weidevogels, die moeten in hun nesten die
open en bloot in de akkers liggen wel zorgen voor goed   gecamoufleerde eieren. De velduil is weer een uitzondering, hij legt witte, ronde eieren het liefst in een weidezoom. Een afdakje van gras is voldoende. Waarom de een wel en de ander geen schutkleur of camouflage gebruikt is niet geheel duidelijk.


merel ei

Maar wat is de reden dan van de zeer opvallende helblauwe kleur van het merel ei? Trouwens alle lijsterachtigen leggen van die helderblauwe eieren. Vroeger werd gedacht dat als je omhoog tegen de onderkant van het nest keek, je de eieren niet kon zien omdat ze opgingen in de achtergrondkleur van de blauwe lucht. Wat een klets was dat. Ook werd gedacht dat vogels die eieren in opvallende kleuren leggen, dat deden om predators te waarschuwen dat het eten van hun eieren giftig was of dat ze niet zouden smaken. Ook een kletsverhaal. Nee, ik houd het maar bij de simpele verklaring dat eieren die opvallen en wit of felblauw zijn, eerder opgemerkt worden en dus eerder opgegeten worden dan goed gecamoufleerde eieren. Dus er zat niets anders op dan meerdere legsels van veel eieren per seizoen leggen. Een eend bijvoorbeeld, die wel twee tot drie keer per seizoen eieren legt en dan ook nog eens grote legsels van wel tien eieren per keer.


bontbekplevier nest op het kiezelstrand van het Schotse Ayr

Een kleine anekdote over de eitjes van de bontbekplevier. Ik liep eens over een kiezel- strand in Schotland en werd achterna gezeten door een gillende bontbekplevier en ik begreep direct dat ik op verboden terrein was. De kleine vogel wilde mij weghebben en probeerde mij een andere richting in te krijgen en nog voordat ik dat deed, zag ik de eitjes op de grond liggen, tussen de kiezels open en bloot. Als deze bezorgde moeder niet zoveel herrie had gemaakt, had ik de eitjes waarschijnlijk nooit ontdekt en was ik er gewoon aan voorbij gelopen. De kleur van de eitjes pasten perfect bij de kiezels op het strand en waren op die manier uitstekend gecamoufleerd. En dan hoef je ze dus ook niet te verbergen. Alleen vraag ik me af, hoe hou je ze toch warm genoeg?