Winterkoninkjes

De komende vier, vijf maanden is het zowel 's-morgens als 's-avonds te donker om in de Oranjepolder te wandelen. Ik ga rond kwart over zeven naar mijn werk en ben zo rond een uur of zes, half zeven weer thuis en mis daardoor dus bijna een half jaar het daglicht in de polder. Vogels spotten is er dan amper bij maar als ik er dan op een droge ochtend of avond toch doorheen wandel, zijn er een paar vogeltjes die mij vergezellen. Nou ja vergezellen, ik hoor ze her en der langs het Kromgat, in het donker hun liedjes zingen.

jonge winterkoning, geboren in de IVN Natuurtuin

Samen met het roodborstje zijn het de winterkoninkjes die als enige zangvogeltjes zowel zomer als winter lekker door zingen, altijd even vrolijk. Het bekende riedeltje met de "rrrrrrrrrrrrrrr" middenin het liedje is makkelijk te herkennen, net als het watervalletje van het roodborstje trouwens, ook zo herkenbaar. Maar het winterkoninkje is veruit mijn favoriet, want dat zijn toch voornamelijk standvogels terwijl de roodborstjes die in de winter bij ons in de tuin en in de polder rondscharrelen, wintergasten uit Scandinavië zijn. Daar heb je dan niet zo'n band mee.

De winterkoning, piepklein, een gram of negen-tien, met een parmantig staartje, is nogal een druktemakertje.Het geluid wat uit deze dreumes komt is enorm, iemand zei eens, "het lijkt wel een long met vleugels", zo hard klinkt het liedje. Laag bij de grond, in de struiken hoor je hem luid tikken als er onraad is. Hem zien is wat anders, je moet dan echt wel even blijven staan en goed zoeken. Verrassend is het dan des te meer als je ziet dat hij vlak voor je zit.

In de IVN Natuurtuin hebben we elk jaar wel een nestje jonge winterkoninkjes. De nestjes vinden we dan meestal in het najaar als de tuin grondig gesnoeid wordt. Mooie gevlochten bolletjes laag bij de grond, tussen de takken van een houtril of vastgemaakt aan een stuk gaas wat een jong boompje tegen knagende konijnen moet beschermen, met een ingang aan de zijkant. Op een keer had ik het ongelooflijke geluk, toen ik een net uitgevlogen broedsel zag zitten. Vijf van die piepkleine beestjes op een rijtje naast elkaar. Onwennig maar zeker niet bang bleven ze zitten, de ouders luid tikkend en alarmerend in de buurt. Die wisten wel beter, mensen! Dat voorspelt meestal niet veel goeds. In dit geval hoefden ze van deze mensachtige niet veel te vrezen, die baalde alleen maar dat hij zijn fototoestel niet bij had.

Wil je meer weten van deze kleine "vliegende long", klik dan op de link;
http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/246