Zondagmorgen, het onweer is voorbij, de zon breekt door en het belooft een heerlijk warm en zonnig dagje te worden. Eerst maar eens een rondje door de polder want onze hond Jim moet zijn behoeften ook kunnen doen. En als zo vaak, is er toch weer iets aparts te zien. Een grote groep putters van wel dertig, veertig of wel meer vogels, vloog in een grote formatie laag over de kale akkers. Niet zomaar recht vooruit ergens naar toe? Nee, net zoals spreeuwen dat kunnen doen, vlogen ze in formatie in grillige patronen, weliswaar iets minder gestructureerd maar bleven heel goed als groep bij elkaar en in het zicht, een fantastisch beeld in de vroege ochtend.
Niks uitzonderlijks zul je zeggen, of het moet dan de grootte van de groep zijn, maar tussen al die putters zat een iet wat grotere vogel, fel groen lijf, knalgeel en oranje kop en dito kromme snavel. Het was een dwerg papegaaitje, ontsnapt of losgelaten omdat de baasjes op vakantie gingen. Ik dacht nog eventjes dat het een puttertje in een ernstige identiteitscrisis was, of een vrijgezellenfeestje, waarbij de aanstaande bruidegom gek verkleed mee op stap moet, maar dat was dus niet zo.
 |
| groep agapornissen gezien in Kenia |
Hij volgde de putters naadloos in hun bewegingen alsof hij deze club allang kende en wist wat de bedoeling was. Hun taal spreken, dat leek mij niet logisch, zo'n papegaaitje uit Afrika verstaat zo'n Brabants puttertje niet, alhoewel, als dit papegaaitje Zuid Afrikaans spreekt snap ik wel waarom het samen vliegen zo goed ging.
Dit papegaaitje, een Fisher's Agapornis hoort trouwens tot het geslacht van de Agapornissen waarvan er zo'n 120 verschillende soorten zijn. En deze soort leeft in Tanzania, Oeganda en Kenia en nu dus ook in de Oranjepolder. Deze aanhankelijke vogeltjes noemen ze in het Engels "love birds". Ik hoop dat hij snel weer een nieuw baasje om van te houden vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten